Als ik aan de Van Oldenbarnevelt terugdenk, dan krijg ik een lach op mijn gezicht. Ik heb mijn basisschool als een hele fijne school ervaren. Het zijn de kleine herinneringen die juist naar boven komen, zoals het trakteren en rondgaan in de klassen als je jarig was. Dan kreeg je in elke klas een plaatje met bijvoorbeeld een paardje erop. Of de apenkooi lessen van mevrouw Cafferata en de schaaklessen van meneer van Hemert. Typeles (nog steeds profijt van) of het uitzoeken van een boek in de bibliotheek waar mijn moeder Jackie vaak hielp. Het lied van de school (deze zing ik zelfs nu nog steeds af en toe als grapje ‘(’Van Oldeeeeeeedebarnevelt Tadadadadada’’). Maar ook de vele uren die we gewoon buiten op het schoolplein hebben gespeeld (vaak met het ruilen van Pokémon kaarten of met knikkeren) en waar ik leerde dat een rups kan transformeren naar een vlinder.

Toen ik werd gevraagd om een stukje te schrijven voor de reünie van de VOS, moest ik gelijk denken aan ‘’De Bel’’. De meeste kinderen op de Van Oldenbarneveltschool waren erg braaf en gehoorzaam. Helaas viel ik (toentertijd) nog niet onder deze categorie. Ik heb het grootste deel van mijn basisschool carrière onder ‘’De Bel’’ gestaan, omdat ik stiekem weleens ondeugend kon zijn. Iets vaker wel, dan niet. Soms alleen, maar vaak met mijn beste vriendinnetje Annelotte de Kort. Zo pikten we weleens een pakje chocolademelk of pakje yogi uit de ijskast, deden we onze hoofden onder de printer en printten we deze uit om vervolgens allebei in een deuk te liggen, of waren we een beetje brutaal geweest tegen de docenten. Anne wist er vaak met haar lieve uitstraling onderuit te komen, maar helaas had ik die gave niet.

‘’’De Bel’’ had een centrale plek in de hal op de begaande etage, tegenover klas 4 en naast de leraren kamer. Als je over de hal liep en je zag iemand onder de bel staan, dan wist je hoe laat het was… Iemand had het een beetje (te) bont gemaakt. ‘’Ga jij maar even onder de bel staan’’ had dan de juf of meester gezegd. Het was een slimme straf, omdat je je toch een beetje bekeken voelde. Zowel de kindjes als de docenten zagen je dan staan en zonder iets te zeggen, wist iedereen dat je een beetje stout was geweest. Ik ben benieuwd of deze tactiek nog steeds gehanteerd wordt haha.
Ondanks de vele uurtjes onder ‘’De Bel’’ heb ik toch mijn Msc. Criminologie afgerond aan de VU en lijkt het uiteindelijk gelukkig toch nog allemaal goed gekomen 😉. Saved bij The Bell?

Tessa Borst