Een honderdjarig jubileum, als oud-leerling brengt dit veel herinneringen naar boven. Wat maakte indruk, van welke herinnering krijg ik een lach op mijn gezicht of een warm gevoel van binnen? Zoveel jaren zoveel verhalen, dit is mijn verhaal.

Als verlegen meisje begon ik mijn VOS avontuur bij mevrouw Tuns in de kleuterklas. Een warm bad waar ik in terecht kwam. Mevrouw Tuns voelde ons kleuters feilloos aan. Ik ging met veel plezier naar haar toe. Ik zal nooit vergeten dat ik straf kreeg. Ik zat gezellig te kletsen op het moment dat ze aan het woord was. Dat werd op de gang zitten, wat grote indruk op mij maakte. Het was geheel terecht maar ik was toch verbaasd. Mevrouw Tuns zorgde voor een fijne sfeer in de klas met veel plezier, maar we leerden ook zeker wat er van ons verwacht werd. Het moment dat ik de klas weer in liep en ze me vergaf, was ik zo blij want wat was ik gek op mijn juf Tuns. Ik wilde haar niet teleurstellen want dat deed zij bij mij ook niet. Vooral niet als ze met haar mooiste strik voor de klas stond om ons welkom te heten voor een gezellig mooi kerstdiner.

Een snelle sprong naar groep 5, want groep 3 en 4 waren een struggle. Ik was een dromer en voordat mijn pen het blad raakte, waren mijn klasgenoten al klaar. Mevrouw Meulendijk was weer een juf die me zag staan. Ze hielp de kinderen die tijd nodig hadden. Niet de beste wijsneuzen die hun beklag deden als ze al klaar waren. Die mochten even geduld hebben, ze stuurde ze terug: lees het boek nog maar een keer. Ik kreeg een mooi rapport als resultaat van alle liefde en aandacht die ze in me stopte. Wat hoop ik haar te zien op de reünie om nog even te zeggen wat een fijne juf ze was en dat ze voor mij bij de mooie herinneringen van de VOS hoort.

En dan de laatste sprong naar groep 7 met meneer van Hemert, een no-nonsense meester. Hij brengt wel de grootste lach op mijn gezicht. Volksdansen is een bijzondere dans die ik in mijn verdere leven nooit meer ben tegengekomen, terwijl ik toch echt van dansen houd. Daar stonden we dan in een kring in de gymzaal ietwat ongemakkelijk, we gingen volksdansen. De overtuiging en passie van meneer van Hemert trok ons over de streep om mee te doen aan deze spectaculaire dans. In mijn geheugen zie ik hem staan: Hawaii shirt, grijze pantalon, sleutelbos aan de broekriem, helemaal opgaand in zijn dans, zweet onder de oksels. Fantastisch om hem zo vrij te zien in iets wat hij geweldig vond. Dit is denk de beste boodschap die meneer van Hemert ons gaf: doe vooral de dingen waar je blij van wordt.

Achtien jaar later stapte ik weer dezelfde school in, maar dan voor mijn kinderen. Mijn zoon Storm begon bij juf Marjon. Een ware kleuterjuf, een fijne tijd waarna hij met moeite het warme nest van juf Marjon verliet. Het grapje thuis is dan ook als Storm, nu een 12-jarige puber in groep 8, geen zin heeft in huiswerk of klusjes, dan zeggen wij als ouders: misschien kan je even terug naar juf Marjon, die zorgt wel voor je. Mijn dochter zit nu ook bij haar in de klas en dat bevalt erg goed. Zij heeft met een uitje als afval prikken met slecht weer met 25 kleuters nog steeds plezier en maakt trots foto’s van haar kleuters.

Als oud-leerling en moeder van twee kinderen op de VOS is het nog steeds fijn om er rond te lopen. Zo kwam ik een aantal jaren geleden juf Tuns tegen, we hebben heerlijk gekletst en ze is me komen opzoeken in mijn kapsalon. Even later kreeg ik een mooie kaart waarin ze schreef hoe trots ze op me is. Twee mooie lieve kinderen, een prachtige kapsalon en een lieve man.
Dit ontroerde me, na al die jaren heb ik mijn juf Tuns niet teleurgesteld en zij mij ook niet. Wat een mooi lief mens, net als in mijn herinnering.

Charlotte Hogg, Leerling 1989-1998, Ouder 2015-heden