Wij verhuisden in 2004 van Parijs naar Rotterdam. In die tijd kenden we Rotterdam nog helemaal niet, maar het wennen ging snel. Vooral door de kinderen, door de kinderopvang en daarna de basisschool. We hadden de luxe te mogen kiezen uit de Montessori basisschool en De van Oldenbarneveltschool. We kozen de laatste, meer een buurtschool en letterlijk bij ons om de hoek. Van die keuze hebben wij nooit spijt gehad.

Onze twee kinderen, Laurens en Livia Kuypers, kwamen in erg leuke klassen terecht: in stabiele groepen die elk jaar mee groeiden naar de volgende klas. Zo kregen zij de kans zich in een veilige omgeving op allerlei terreinen te ontwikkelen en avonturen te beleven die zij en wij niet snel zullen vergeten. Ze sloten mooie vriendschappen. Heel wat van die vriendschappen duren nog altijd voort.

Voor ons als ouders was de VOS een warm bad. Altijd als ik mijn kinderen op de Jagthuisstraat afleverde, de gangen van de school betrad, al die onbezorgde kinderkopjes en ogenschijnlijk onvermoeibare leerkrachten zag, daalde er een bijzonder soort vrolijkheid in mij neer, die ik na deze basisschooltijd nooit meer zo op die manier heb ervaren.
Het leek alsof veel ouders een beetje onder een vergelijkbare zweem van vrolijkheid werden bedolven. Ook al was het maar voor even. Alleen dat moment dat je kort de school in mocht, of voor het hek kon staan gluren door het raam in de hoop nog een glimp van je kind op te kunnen vangen. Een glimp waar je de rest van de dag op kon teren, tot het moment dat je je zoontje of dochtertje weer op kon halen.

Aan dat hek stonden al die ouders van al die lieve kinderen en als vanzelf ontstond er een band. Die band werd sterker door de vele partijtjes, die de ouders ook de gelegenheid gaf elkaar beter te leren kennen. Het waren die ouders die ons meteen het gevoel gaven dat Rotterdam ons thuis was, dat we in deze stad wel wilden blijven wonen. Het besef brak pas later door dat die band tussen ouders echt aan de basisschool verbonden is. Op de middelbare school brengen ouders hun kinderen niet meer weg en kom je met de ouders van klasgenoten minder snel in contact.

En dan, op de Middelbare school, dringt ook pas het besef door dat de VOS kinderen een hele goede basis biedt. Nog altijd profiteren onze kinderen van de degelijke lessen die ze kregen in de basisvakken, zoals taal en rekenen. Daar plukken ze de rest van hun leven de vruchten nog van.
Aan de VOS draagt onze familie dus vooral mooie herinneringen. Familie is eigenlijk breder dan ons gezin. Want ik kwam er pas later achter dat mijn oom, Karel Reerink, die al lang geleden naar Frankrijk is geëmigreerd, óók op de VOS heeft gezeten. Een poosje geleden maakten we samen een wandeling naar de Jagthuisstraat en we konden zelfs de school nog van binnen bekijken. Ook bij hem meende ik overwegend goede herinneringen te bespeuren.

Antoinette Reerink, Ouder 2007-2016