Met mooie herinneringen kijk ik terug op mijn lagere schooltijd in de jaren ’70 met juffrouw Meulendijk, juffrouw de Vries, meneer de Roo, meneer Oosterhoek, meneer Vroomen, meneer Kats… Maar de meeste invloed op mijn jeugd heeft Marianne Cafferata gehad. Toen zij mijn gymjuf werd in 1976 ontdekte ik dat ik lenig was en turnen leuk vond. Zij spoorde mij aan om lid te worden van Keurturnvereniging Rotterdam (K.V.R.), waar ik uiteindelijk tot mijn veertiende heb geturnd. Ik ben haar daar heel dankbaar voor! Dat ik nu zelf yogales geef komt zéker voort uit het plezier dat ik vroeger had in turnen.

Van de onderbouw herinner ik mij de kroontjespennen en inktlap, de schriftjes met schrijfoefeningen waar je een sticker ingeplakt kreeg als de juf tevreden was. Handenarbeid van juffrouw Hartwig en crèpe-papieren bloemen met juffrouw Wouda. Als een onderwijzer ziek was viel mevrouw Brezet in. Zij gaf ons dan een dictee met duidelijk gearticuleerde woorden.

Toen mijn vier jaar oudere zus Carolien in de zesde zat, mocht ik mee naar de afscheidsavond. Haar klas voerde de musical ‘Het koffertje van meneer van Dalen’ op. Geweldig vond ik dat! Ik ken er nog altijd een paar liedjes uit. Hoe groot was dan ook mijn teleurstelling dat toen ik in de zesde zat er géén musical opgevoerd werd! ‘De Bremer Straatmuzikanten’ werd het voor ons. Later heb ik dit ‘gemis’ kunnen goedmaken met een rolletje in ‘The South Pacific’ in mijn studententijd en tot voor kort als lid van het Luxor Musicalkoor.

De schoolreis naar Vlieland in de zesde was gelukkig wél volgens verwachting erg leuk. Het afscheidslied op ‘Champs Elysée’ ben ik nooit vergeten:
Oh mooi Vlieland
Oh mooi Vlieland
We hadden het hier reuzefijn
Ik zou hier altijd willen zijn
Ik heb mijn hele hart verpand
Aan mooi Vlieland!
Dat de VOS een speciaal plekje in mijn hart heeft, blijkt wel uit het feit dat wij onze dochter direct bij de school hebben ingeschreven toen wij plannen hadden om vanuit Den Haag naar Rotterdam te verhuizen. Helaas, het werd een andere basisschool, omdat wij aan de andere kant van de stad zijn gaan wonen. Maar als hulpouder bij het slagbaltoernooi kwam ik de VOS weer tegen! En stiekem juichte ik dan mee als leerlingen van de VOS een vangbal maakten.

Leontien Frenkel, Leerling 1973-1979